Eerste weken in suri

‘Jeetje, we zitten hier nu al 5 weken.’ Dat is wat we bedachten toen we aan deze blog begonnen. Onze eerste dagen in Suriname begonnen meteen goed, we hebben amper thuisgezeten of we gingen al op trip naar de Brownsberg en Ston Island. Zaterdag vertrokken we vanaf het SU4you kantoor richting het dorp ‘Brownsweg’. Over een hobbelige weg reden we de berg op. Onze chauffeur noemde dit een ‘full bodymassage’. Eenmaal boven aangekomen was het uitzicht adembenemend. Overal waar je keek zag je hoge bomen en op de achtergrond het ellenlange stuwmeer met de kenmerkende –dode- hardhouten bomen. Deze zijn overgebleven als restant van de jungle. Het stuwmeer is ontstaan in 1964 toen er energie opgewekt moest worden voor de stad. Dit hebben ze gedaan door een stuwmeer aan te leggen. De bewoners van het gebied moesten verhuizen en het gebied werd onder water gezet. Als overblijfsel van de jungle zie je nu alleen nog de hardhouten boomstammen, deze vergaan niet. Samen met onze gids en drie andere tripgangers die ook uit Utrecht kwamen trokken we dieper de jungle in. Tijdens de wandeling keken we onze ogen uit. Overal waar je keek zag je groen. Ook verbaasden we ons over alle geluiden om ons heen. De geluiden die we hoorden waren voor ons veelal onbekend. De gids kon ze stuk voor stuk benoemen. We hoorden vogels, kikkers, insecten en apen. De tocht die we maakten was richting de watervallen. Dit was een tocht van ongeveer 2.5 uur. Toen we aangekomen waren bij de watervallen hebben we heerlijk onder de waterstraal gestaan. Na een heerlijke, natuurlijke douche hebben we samen bami gegeten en zijn we terug gaan lopen richting de auto. Vanuit daar stond er een rit richting Ston Island gepland. In het donker kwamen we aan bij Ston Island. Ondanks de donkerte konden we de schoonheid van Ston Island al zien. Samen met onze vrolijke gids gingen we koken, eten en genieten van de sterrenhemel. Dit deden we onder het genot van muziek en een drankje. De uren vlogen werkelijk voorbij. Vervolgens zijn we richting de huisjes gegaan en hebben we heerlijk geslapen. Toen we wakker werden gingen we varen over het Brokopondomeer (het stuwmeer). We voeren richting een eiland en hebben genoten van de prachtige omgeving. In de middag hebben we nog gezwommen en genoten van de Surinaamse zon. Vervolgens zijn we huiswaarts gegaan en zijn we bijtijds gaan slapen. Maandag stond onze eerste stage op het programma. Maandagmorgen stappen we de taxi in op weg naar het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. Het AZP bestaat uit verschillende gebouwen. Elke afdeling heeft zijn eigen onderkomen en hierdoor is het een soort medisch dorp. Patiënten, artsen, verpleegkundigen en kinderen lopen af en aan tussen de gebouwen. Hierdoor ontstaat een constant chaotische sfeer maar wel met een bepaalde charme van de Surinaamse cultuur.

We lopen in onze witte uniformen onderweg naar onze praktijkbegeleider om ons aan te melden.  We werden samen geplaatst op de ‘’klasse afdeling” hier zouden we een maand blijven i.v.m. personeelstekort, nadien gaan we allebei naar een ander afdeling. De klasse afdeling bevindt zich op de 5de etage, oftewel de bovenste verdieping van het AZP. De meeste zusters op de afdeling stelde zich vriendelijk voor en heetten ons welkom, sommigen keken ons wel met scheve gezichten aan en leken niet heel blij met ons bezoek. We kregen een rondleiding over de afdeling. De afdeling bestaat uit twee gangen met in het midden een soort balkon en wachtruimte voor bezoekers, vanaf hier heb je uitzicht over Paramaribo. De eerste dagen hebben we onze ogen uit gekeken op de afdeling, de omgang was zo anders dan wat wij gewend waren in Nederland. Ook merkte wij dat de verpleegkundigen daar niet heel erg gewend waren aan studenten want wij kregen nog totaal geen begeleiding.  Wij wisten niet waar we het moesten zoeken, er was totaal geen structuur in de ochtend en wij liepen maar als 2 kleuters achter een verpleegkundige aan. Ook werden wij raar aan gekeken als wij een vraag stelden aan de verpleegkundigen. Gelukkig veranderde dit na ongeveer 2 a 3 weken, de omgang met onze collega’s werd wat losser en we konden elkaars humor goed hebben. Beetje bij beetje leerden we onze eigen werkwijze in deze nieuwe omgeving toe te passen. Ieder aspect gaat anders, de patiënten omgang, de medische hulpverlening, de (familie)gesprekken, wij moeten tot op het heden vooral heel erg wennen aan de communicatie op de afdeling. Wanneer iets van ons gevraagd wordt is dit bijna altijd op gebiedende wijs, bijvoorbeeld; ‘’Zuster Van der Kuil!, haal nierbekken voor me!’’ of Zuster van Etten!, ga even naar lab voor me! Op zich is dit niet moeilijk om aan te wennen. Wat wij wel moeilijk vinden is dat de communicatie ook vaak onduidelijk is en hierdoor ook fouten worden gemaakt, bijvoorbeeld door een gebrekkige rapportage of overdracht.

Het was interessant en vaak bizar om te zien hoe de zorg hier zo anders verleend wordt, om te beginnen worden de verpleegtechnische vaardigheden heel anders uitgevoerd, dit komt ook omdat er veel minder middelen aanwezig zijn op de afdeling. Ook viel het ons op dat veel verpleegkundigen de waarom vraag niet aan zichzelf stellen, daardoor is het voor ons vaak moeilijk om toe te kijken tijdens medische handeling. Wanneer wij namelijk vragen waarom zij iets op een bepaalde manier doen, wordt er vaak beantwoord met; omdat het zo is’’ maar een medische onderbouwing kregen we meestal niet te horen. Vaak gaan deze handelingen ook op een redelijk hardhandige manier eraan toe. Om een duidelijker beeld te geven zullen wij even een voorbeeld geven: Een pre comateuze patiënt, die niet meer in staat was om te praten moest een neusmaag sonde krijgen, omdat dit in onze 3de stageweek was wilde wij eerst mee kijken hoe deze handeling uitgevoerd werd. Een zuster kwam gehaast de zaal op en ramde binnen 1 minuut de maagsonde door de neus van patiënt, zonder enige uitleg. De patiënt begon te hoesten en ik gaf aan dat dit niet goed was. De zuster zei dat de patiënt gewoon verkouden was en toen liep zij weg, zonder te controleren of de sonde wel goed zat door bijvoorbeeld maagsap op te zuigen, de sonde zou nu evengoed in de longen van de patiënt kunnen zitten wat een verslikking en een longontsteking kan veroorzaken. Ik stond daar met mijn mond vol tanden en wist even niet wat ik met deze situatie aan moest, deze man was hard aan het hoesten dus ik gaf het nog zo’n vier keer aan dat dit echt niet goed was. Vervolgens werd er aangegeven dat de sonde toch echt goed zat en dat ik niets mocht doen…  De patiënt bleef de rest van de dagen stabiel. Gelukkig zijn wij nu eenmaal redelijk zelfstandig aan het werk en zijn wij in staat om deze handelingen op eigen initiatief en eigen werkwijze uit te voeren.

Ook zijn er op de afdeling verpleegkundigen aanwezig die erg hun best doen en handelingen zorgvuldig uitvoeren, het contact dat wij nu met hun hebben kan je zeker wel bijzonder noemen. Want wat moeten wij soms hard lachen met hun, je kan zeker wel zeggen dat ze vaak een feestje van hun werk maken. Dit kan natuurlijk negatieve en positieve gevolgen hebben maar dat maakt een dienst altijd onvoorspelbaar . Over pret op de werkvloer gesproken (ik moet onder tussen alweer lachen als ik hieraan denk). In onze 3de week kwamen er plots 4 Surinaamse studenten de afdeling binnen wandelen, dit was voor ons erg leuk omdat wij hun mochten begeleiden. Ook met het uitwerken van ziekenbeelden dit was erg grappig omdat zij soms een uitleg gaven met volle overtuiging maar daar klopte dan soms helemaal niks van. Gelukkig hebben wij nu nog steeds contact met hun en gaan wij aankomende week met hun samen Surinaams koken.

Ook hebben wij ondertussen al veel ondernomen, we ontmoeten hier veel mensen op de meest spontane manieren en plekken. Zo hebben wij tijdens het uitgaan mensen leren kennen die hier wonen en waar het goed mee klikte, Vervolgens zijn we met hun gaan varen bij Waterland/Domburg. Dit was een prachtige plek met uitgestrekte natuur, idillische huisjes, boten, hangmattenkampen enzovoort. Met de twee speedbootjes trokken de suriname rivier over. Het regende op een gegeven moment zo hard dat wij moesten gaan schuilen onder vrachtschepen. Dat was een avontuurlijk en bijzonder moment, dat je daar op een klein bootje zit midden op de grote Suriname rivier tussen twee vrachtschepen en de uitgestrekte jungle om je heen met chille  mensen en om je heen. Dat vond ik ondanks de regen misschien tot nu toe een van de vetste momenten.

Of het vieren van Holy paqua dit is een Hindoestaans feest waarbij de vrede en het goede in het leven wordt gevierd met muziek en het gooien van kleuren poeder, erg bijzonder om mee te maken vonden wij. Van beide activiteiten hebben wij erg kunnen genieten. Wel zijn er natuurlijk opvallende dingen in dit land, want er zijn hier veel andere culturen en talen. Dit brengt om soms in grappige situaties. Wij zullen er kort een paar opnoemen:

Opvallen in dit land:

- Dat iedereen het zinnetje ‘even hoor’ gebruiken voor als ze iets moeten doen.

- Het eten en drinken bevat kilo’s suikers, zout en vet 

- in het ziekenhuis heeft zowat iedere patiënt diabetes en een hoge bloeddruk en de oorzak daarvan ligt bij het vorig punt.

- De hoeveelheid mooie vogels die je ziet als je alleen op je balkon zit.

- Hoe een tuin of huis vol kan staan met troep en begroeid is met planten maar dit geeft juist een mooi verwilderde sfeer.

- Dat er totaal geen logica in het bussysteem zit hier, om de 10 meter stopt die bij iemand die aan de straat staat. Hierdoor duren deze ritjes best lang. Maar als je geen haast hebt heeft dit wel zo zijn charme.

- Waar je ook gaat, het eten is eigelijk altijd goed en erg lekker.

- Het uitgaansleven gaat er hier wat heftiger aan toe en de mensen kunnen hier over het algemeen een stuk beter dansen dan de meeste Nederlanders.

Aangezien beelden meer zeggen dan woorden en ook aangezien we beter zijn in fotograferen dan in schrijven is hier een lading foto's uit het prachtige Suriname. Die we vanaf nu maandelijks meer zullen plaatsen.