In de praktijk.

Afdeling chirurgie mannen ( Laura)

Chirurgie, wauw dat is een bijzondere afdeling. Ik loop ondertussen al weer een maand op deze afdeling rond en ik hebt het hier erg naar mijn zin. Maar in het begin was het natuurlijk wel even wennen, op de 5de etage wist ik al wel wat een gebruikelijke manier van werken was. Maar ik had niet verwacht dat ik zulke heftige wonden zou zien, op mijn tweede dag werd er al meteen een been van iemand geamputeerd die ik in een plastic zak naar het mortuarium moest brengen. Nou dat vond ik best schokkend, al helemaal omdat deze man zelf niet goed op de hoogte was van het feit dat zijn onderbeen eraf ging. Aan dit soort dingen zal ik nooit gaan wennen denk ik maar ondertussen heb ik wel door hoe de zorg hier verleend word. De meeste diensten zijn best wel druk en er zijn veel verpleegtechnische handelingen te doen, en gelukkig mag ik deze bijna allemaal uitvoeren. Ook zijn er nu 1ste jaar studenten aanwezig op de afdeling die ik mag begeleiden, dit is erg leuk om te doen. Het contact met de verpleegkundige is ook leuk en we werken fijn samen omdat de meeste ook wel houden van hard werken in tegenstelling tot mijn vorige afdeling. De dag begint ook redelijk gestructureerd met een indeling en een artsenvisite waarbij ze wel alle details bespreken bij de patiënt aan bed..  Ook zijn er veel co-assistenten aanwezig wat het ook heel leuk maakt omdat ik veel kan vragen aan hun, ook laten zij mij mee kijken met ingrepen en heb ik van hun geleerd om bloed te prikken en infusen te zetten. Want dat wordt hier niet door de verpleegkundige gedaan. Al met al is de afdeling chirurgie erg leerzaam!  

Interne Geneeskunde (Dieuwertje)

Na de eerste maand stage te hebben gelopen op de klasse afdeling begon ik ook op een andere afdeling.  Maandag 5 Maart begon ik namelijk op afdeling interne geneeskunde, de vrouwenafdeling. In tegenstelling tot de klasse-afdeling kreeg ik hier niet bepaald het gevoel dat ik welkom was op de afdeling, de zusters keken mij boos aan en zeiden eigenlijk niks. Gedurende de dienst moest ik het dan eigenlijk ook maar zelf uitzoeken want sturing of instructie kwam er niet van. Als nieuweling werd ik meteen een beetje buitengesloten en dat vond ik die eerste weken echt moeilijk. De patiënten op deze afdeling zijn behoorlijk ziek en ze hebben vaak meerdere ziektebeelden. Bijna in alle gevallen is dit o.a. diabetes, verder komt hoge bloeddruk ook heel veel voor. Dit komt door de eetgewoonten van de meeste Surinamers, weinig water en veel suiker en vet. Verder komt ook HIV veel voor waardoor iemand een aangetast afweersysteem heeft en dus nog kwetsbaarder is voor andere bacteriën en virussen. Het viel mij op dat de meeste vrouwen die hier lagen een hoge pijngrens hadden en niet snel toegaven aan benauwdheid of andere klachten als ik hier naar vroeg. Sommige patiënten vertelden me dat ze juist rustig waren omdat volgens hen alles gebeurde zoals god het wil, en als ze zouden sterven dat het dan ook goed zou zijn. Maar er waren ook patiënten met een zeer lage pijngrens, die de hele gang bij elkaar schreeuwde als de zaalarts al kwam aanlopen met een naald. Na verloop van tijd en een goed gesprek te hebben gehad met de praktijkopleider van het AZP besloot ik ook om me niet meer zo veel aan te trekken van de houding van andere zusters op de afdeling. Ik besloot me te focussen op mijn eigen stagedoelen en ook op wat ik zelf kon betekenen voor de patiënten. Uiteindelijk kreeg ik ook steeds meer verantwoordelijkheid waaroor ik beter kon werken en met sommige zusters heb ik  nog leuk samengewerkt. Volgende week dinsdag begin ik weer voor een tijdje op de klasse afdeling en daarna zal ik de laatste maanden op de spoed eisende hulp stage lopen.